Bahar tribi sanırım. Havalar düzeldi ya. Yeni bisey bulmak lazım rahatsız edicek yine. Bu seferki cok ciddi ama. Bunca zaman icimde kalan ne varsa kime soylemeye cekinip, korkup icime attıysam. Hepsiyle yüzlesiyorum. Telefon acıyorum, mail atıyorum, yada nasıl ulasabilirsem oyle ulasıp icimdekini kusuyorum. Ama bunu acık net kafayla yapıyorum. Ne alkol oluyor kanımda nede aptallastırcak baska bisey. Dusunmeden geri donmeden sadece hesaplasıyorum. Sonra eve gidip acılar icinde kıvranıyorum. Bunca senenin kini, ofkesi sevgisi cıkarken cok can yakıyor. Ne kadar zormus meğer. Kendinle yüzleşmek ne kadar acılıymıs ne kadar göz yaşlıymıs. Hala bitirmedim ama. Hala devam ediyorum etegimdeki taşları kayaları dokmeye... sizinde apansız telefonunuz calarsa uzerinde adım yazan yada bir mail yada mesaj gorurseniz benden gelen. Bilinki sıra sizde. Varsa seninlede hesaplasacak biseyim sıra yavas yavas sana geliyor. Bedenim bu acıya katlanabilirse tabii...